ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ

Η Madelaine και η Lilly είναι δίδυμες. Ζουν στο Αμβούργο της Γερμανίας, τους αρέσει το HipHop και λένε η μία στην άλλη τα πάντα. Είναι αχώριστες από τη γέννησή τους. Από τη στιγμή που η Lilly έσωσε τη ζωή της αδερφής της.

Η Ιστορία της Lilly & της Madelaine (1:57)

1

Μια δραματική αρχή στη ζωή

Υπάρχουν περίπου 15 εκατομμύρια μωρά που γεννιούνται πρόωρα κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην περίπτωση της Lilly και της Madelaine, ήταν 9 εβδομάδες. Και οι δύο πάλευαν για την επιβίωση: Παρακολουθούνταν σε θερμοκοιτίδα με αναπνευστήρα. Η πιθανότητες όμως για τη Madelaine ήταν μικρότερες, καθώς γεννήθηκε με μια τρύπα στην καρδιά.

Όταν βλέπετε τον εαυτό σας στις πρώτες οικογενειακές σας φωτογραφίες, πώς νιώθετε; Αναγνωρίζετε τον εαυτό σας ή αισθάνεστε σαν να βλέπετε κάποιον άλλο;

M: Οι φωτογραφίες αντιπροσωπεύουν το πώς είμαστε μέχρι και σήμερα - πάντα μαζί. Η μαμά και ο μπαμπάς μας είπαν σε πολύ μικρή ηλικία πόσο δύσκολες ήταν αυτές οι λίγες πρώτες εβδομάδες. Κοντέψαμε να πεθάνουμε. Ευτυχώς, μία νοσηλεύτρια είχε την ιδέα να μας βάλουν μαζί σε μία θερμοκοιτίδα…
L: Εκεί αγκαλιαστήκαμε και τα μακριά μας δάχτυλα αγγίζονταν. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, οι πιθανότητες επιβίωσης αυξήθηκαν. Σταδιακά, η Madelaine κατάφερε να αναπνέει μόνη της και η τρύπα στην καρδιά της έκλεισε.
M: Η μητέρα μας ήταν πολύ αδύναμη για να μας επισκεφτεί στην πτέρυγα νεογνών. Έτσι ο μπαμπάς μας έπαιρνε φωτογραφίες Polaroid. Δεν μπορούσες να δεις και πολλά βέβαια. Ήμασταν μικροσκοπικές και υπήρχαν παντού σωλήνες.

«Οι φίλοι μας λένε: Δεν είναι φυσιολογικό το πόσο κοντά είστε!»

Lilly

2

Μια σύνδεση που διαρκεί

Η οικειότητα μεταξύ σας έχει παραμείνει η ίδια από τότε που γεννηθήκατε;

L: Όλοι οι φίλοι μας λένε ότι δεν έχουν δει ποτέ άλλοτε δίδυμα ή αδέρφια που να είναι τόσο κοντά όσο εμείς. Λένε συνέχεια: «Δεν είναι φυσιολογικό το πόσο κοντά είστε!» Βασικά, είναι σπάνιο να μην είμαστε μαζί για πάνω από μία ώρα. Λείπουμε η μία στην άλλη τόσο πολύ.
M: Ανησυχώ διαρκώς για τη Lilly. Όταν πηγαίνουμε για σκι ή για ποδήλατο, η Lilly θα πρέπει να βρίσκεται μπροστά μου. Αλλιώς, θα γυρνάω συνεχώς προς τα πίσω να βεβαιωθώ ότι δεν της έχει συμβεί κάτι.
L: Είμαστε τόσο κοντά σήμερα όσο και όταν γεννηθήκαμε. Αγκαλιαζόμαστε κάθε μέρα.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΕΡΝΑ. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ.

«Το ένιωσα ως μητέρα, και το γνωρίζω σήμερα και ως γιατρός: η επαφή μπορεί να θεραπεύσει.»

Dr. Tzipi Strauss

Επικεφαλής Νεογνολογίας στο Ιατρικό Κέντρο Sheba, Τελ Αβίβ, Ισραήλ

Εκεί που η επιστήμη συναντά την επιβίωση

Η «μητρική φροντίδα καγκουρό» ξεκίνησε στην Μπογκοτά της Κολομβίας τη δεκαετία του 1970, ως μέσο αντιμετώπισης των υψηλών ποσοστών μολύνσεων και θνησιμότητας στα νοσοκομεία, λόγω του μεγάλου πλήθους ασθενών και της έλλειψης θερμοκοιτίδων. Οι μητέρες ενθαρρύνονταν να κρατούν τα μωρά τους ώστε να υπάρχει επαφή δέρμα-με-δέρμα για μεγάλο χρονικό διάστημα και κατά το θηλασμό. Η νοσηρότητα και η θνησιμότητα στα βρέφη μειώθηκαν γρήγορα. Στα επόμενα χρόνια, πολλές μελέτες για τη «μητρική φροντίδα καγκουρό» έχουν επαληθεύσει τα πολυάριθμα, ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα οφέλη της για τα μωρά και τις οικογένειες. Ανάμεσα στα οφέλη που αναφέρονται είναι η καρδιοαναπνευστική σταθερότητα και η σταθερότητα της θερμοκρασίας, η καλύτερη οργάνωση του ύπνου, η βελτιωμένη απόδοση στις αξιολογήσεις συμπεριφοράς, οι μειωμένες ανεπιθύμητες αντιδράσεις σε οδυνηρές διαδικασίες και το βελτιωμένο οικογενειακό περιβάλλον.

Μασάζ ποδιών για την αναπνευστική ανεπάρκεια σε πρόωρα μωρά

Το άγγιγμα θυμίζει στα πρόωρα να αναπνέουν. Όμως, στην καθημερινότητα του νοσοκομείου, αυτό συνεπάγεται τεράστιο όγκο δουλειάς. Ερευνητές στη Λειψία έχουν πλέον αναπτύξει μια μέθοδο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διεγείρει ήμι-μηχανικά τα πρόωρα βρέφη. Μετά τις επιτυχείς προκαταρκτικές μελέτες, απαιτούνται επειγόντως τώρα δωρεές για την περαιτέρω χρηματοδότηση των δοκιμών και της ανάπτυξης.

Το άγγιγμα μου έσωσε τη ζωή

Αυτοί οι άνθρωποι μοιράζονται ιστορίες για το πώς βίωσαν το σωτήριο άγγιγμα. Ποια είναι η δική σου ιστορία;

Sandra, Γερμανία

Ο γιος μας γεννήθηκε 12 εβδομάδες πρόωρα. Έπρεπε να μείνει εννέα εβδομάδες στην πτέρυγα νεογνών. Κάθε μέρα, τον κρατούσαμε στην αγκαλιά μας, για να του δώσουμε τη ζεστασιά που χρειαζόταν. Αυτή η μέθοδος ονομάζεται «φροντίδα καγκουρό». Σήμερα, είναι ένα όμορφο κι ευτυχισμένο παιδί 2,5 ετών.

Richard, ΗΠΑ

Μια μέρα η κοπέλα μου κι εγώ πήγαμε στον ποταμό Delaware για μια βόλτα. Αποφάσισα να βουτήξω στο ποτάμι. Καθώς ήμουν μέσα, γλίστρησα σε μία πέτρα. Και δίπλα στην πέτρα αυτή ήταν μια βαθιά τρύπα, στην οποία έπεσα αρχικά με τα πόδια. Προσπαθούσα να βγω έξω και σαν μια τελευταία προσπάθεια, κατάφερα να σηκώσω το δεξί μου χέρι. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, ένιωσα κάποιον να με αρπάζει, να με τραβά προς τα πάνω και να βγαίνει το κεφάλι μου έξω από το νερό. Ήταν μία νέα κοπέλα! Βρισκόταν αρκετά μέτρα πιο κάτω και δε με είχε δει να βγαίνω ξανά. Έτσι, νιώθοντας ένα χέρι να με αγγίζει, ήξερα ότι δεν θα πεθάνω. Προφανώς, ήταν μια έντονη και σημαντική εμπειρία.

Lisa, Γερμανία

Περίμενα να γεννήσω στη μέση του lockdown. Ο τοκετός είχε ξεκινήσει εδώ και δύο ημέρες. Δεν επιτρεπόταν στον άντρα μου να μπει μέσα στην αίθουσα τοκετού. Με έλεγχαν τακτικά. Ωστόσο, κατά βάση ένιωθα μόνη με τον πόνο μου. Μετά, η βάρδια της μαίας άλλαξε. Η καινούρια μαία έβαλε το χέρι της στην πλάτη μου για να με χαιρετήσει. Αυτό ήταν το πρώτο άγγιγμα που ένιωσα από τη στιγμή που μπήκα στο μαιευτήριο. Αυτή η μικρή χειρονομία ανθρώπινης επαφής μου έδωσε δύναμη. Τη στιγμή αυτή ένιωσα ξανά την ελπίδα ότι με κάποιο τρόπο θα καταφέρω να φέρω αυτό το παιδί στον κόσμο.